Een prachtige kans werd mij aangeboden om op vrijdag 19 januari op het vliegtuig te stappen richting Congo. Samen met Ophthalmology Worldwide ging ik in Basankusu de bevolking helpen met het uitmeten en verdelen van brillen.Na een rustige vlucht vanuit Brussel verbleven we één nacht in Kinshasa om de zaterdag door te reizen naar Basankusu. Na een viertal uur raakten de wielen van ons vliegtuig zaterdagochtend het bruinoranje grind van de landingsbaan. We konden direct rekenen op een warm onthaal. Toen we uit het vliegtuig stapten werd ons 12-koppig team ontvangen met veel gejuich, gezang en gelach. Nog wennend aan de hitte van deze tropische plaats wandelden we richting onze slaapplaats. De komende 2 weken zouden we vertoeven in een klooster nabij het hospitaal dat onze werkplaats zou zijn.Jan, alias Jean Lunette, is de man die elk jaar de lunetterie openhoudt. Ik ging hem daar

bij helpen. Met de bedoeling om elke dag zoveel mogelijk mensen te helpen om hun zicht te verbeteren, gingen wij die zaterdag aan de slag om de brillenwinkel op orde te krijgen. Geen dag te verliezen. Het materiaal dat de organisatie de voorbije jaren gebruikte, wordt telkens zorgvuldig gestockeerd in de ruimtes van het ziekenhuis. Ondertussen was nog een boot onderweg richting haven Basankusu met een groot aanbod aan medicijnen, brillen, werkgerei,… Maar deze liet nog op zich wachten tot de komende woensdag. Dit hield natuurlijk niemand tegen om er de zondag al in te vliegen.Dokters en verple(e)g(st)ers stonden reeds vroeg in de ochtend klaar om consultaties te geven aan de ingeschrevenen. Daar wordt beslist of men hen verder kan helpen door middel van een operatie, medicijnen of een bril. Aan de andere kant van het gebouw stonden Jan en ik klaar om de brillenwinkel open te houden. Met behulp van een enthousiast team, voornamelijk verplegers in opleiding, kon niets mislopen. De meerderheid van de hulpbehoeven

den spraken Frans. Wanneer dit niet het geval was, kon ik hulp krijgen van mijn teamgenoten om het Lingala te vertalen.De eerste dagen verliepen eerder rustig. Het was pas op de dag nadat de boot toegekomen was, dat we mensen veel gerichter konden helpen. Onze voorraad werd aangevuld, we openden zelfs een tweede winkel, waar we enkel zonnebrillen verkochten, om zo meer mensen een oplossing te kunnen aanbieden. Op die manier konden we in de lunetterie ook mensen helpen die de kans niet meer hadden om zich in te schrijven. Mensen komen van ontzettend ver, hebben lang moeten reizen op de minst comfortabele manieren om hier geholpen te worden. We wilden niemand teleur stellen.
Tussen het werk door kon ik gelukkig toch eens bij de consultaties passeren en kreeg ik zelfs de kans om eens in het operatiekwartier te snuisteren om daarna twee operaties mee te volgen.Elke dag werd rond 19u afgesloten. Op dit moment waren we meestal al twaalf uur bezig met het verlenen van hulp. De zon was reeds in slaap gevallen toen wij terug met het team verzamelden in het klooster om onze verhalen te kunnen delen over de voorbije dag. Het zou een leugen zijn mocht ik niet vertellen dat ik er elke avond van genoot om een frisse pint te drinken met bijhorende gegrilde noten.Ik kan niets anders dan hier op terugblikken als een geweldig en onvergetelijk avontuur. De mensen die ik daar heb leren kennen hoop ik ooit nog eens terug te zien. Het mag dan nog zo cliché klinken, maar de voldoening die men hier uit haalt is buitenaards. Ophthalmology Worldwide en Pearle Opticiens, bedankt voor deze uitzonderlijke kans.
Gianni De Rooze, Opticien-optometrist

Comments